از آنجایی که شکل نوشتاری زبان ها معمولا تطابق کاملی با شکل گفتاری آنها ندارد، زبان شناس ها برای اینکه بتوانند همه زبان ها را بخوانند، دست به ساختن الفبایی بین المللی زدند که در آن هر صدایی که با اعضای صوتی بدن انسان تولید می شود دارای یک علامت مخصوص به خود باشد. با کمک این الفبای آوایی می توان هر واژه ای از هر زبانی را تلفظ کرد. این الفبا از حروف لاتین، یونانی و برخی حروف ابتکاری متشکل شده است. علاوه بر اینها یک سری علائم هم وجود دارد که حالت بیان شدن صدا را نشان می دهند. البته برخی صداها مانند صدای حرف “چ” از ترکیب دو صدای /t/ و /ʃ/ ساخته شده است و به صورت /ʧ/ نمایش داده می شود.
همانطور که ما در زبان فارسی، چهار نوع املا برای صدای /ز/ داریم: “ز”، “ذ” ،”ض” و “ظ”. در زبان انگلیسی هم چنین حالتی، وجود دارد. مثلا در جدول زیر صدای /:u/ در حالت های نوشتاری مختلفی آمده اما در تمام این واژه ها صدای “او” بلند دارد که با نماد /:u/ نمایش داده می شود.