کتاب بررسی اقلیمی ابنیه سنتی ایران وحید قبادیان

کتاب بررسی اقلیمی ابنیه سنتی ایران وحید قبادیان کتابی است که ما را با مناطق اقلیمی مختلف و شرایط آب و هوایی در فصول مختلف سال، معماری سنتی ایران، راه حل ها و شیوه های منطقی و مناسب جهت فراهم نمودن شرایط آسایش انسان، آشنا می‌ کند.

در مملکتی که در قسمت اعظم غلات مرکزی آن در بیش از نیمی از سال قطره های باران می بارد و تهیه و حفظ آب شیرین از معضلات همیشگی مردم این ناحیه بوده و در سواحل خزر ای با حدود ۲ متر بارندگی سالیانه و رطوبت بالای ۸۰ درصد در اکثر اوقات سال که فعالیت و تحرک را از انسان سلب می‌کند و همچنین در سواحل جنوبی کشور شمسدین مقدسی جغرافیدان و سیاح معروف عرب  آنجا را از لحاظ شدت گرما دروازه جهنم نامیده و بالاخره در نواحی کوهستانی که برف و سرمای شدید مخل زندگی در زمستانهای طولانی این منطقه است، مشاهده می‌کنیم که معماران سنتی این مرز و بوم به لحاظ تجربه چند هزار ساله اصول و روشهای ابداع نموده اند که بدون استفاده از وسایل مکانیکی شرایط زیست محیطی ساختمان ها را در مناطق مختلف آب و هوایی به شرایط آسایش انسان تا حد ممکن نزدیک کردند.

تا همین ۳۰ الی ۴۰ سال قبل بود که بنایان و معماران در مناطق مختلف اقلیمی ایران جهت اصلی ساختمان ها را رو به جنوب و یا باد مناسب می‌ ساختند. اهالی پایتخت مانند بسیاری از شهرنشینان و روستاییان در این کشور در شب های فصل تابستان به لحاظ استفاده از برودت نسبی آسمان شب استند بر روی بام پهن می کردند و در آنجا می خوابیدند.

ولی امروزه طرح‌ های ما به گونه‌ ای است که ساختمان‌ ها در طی تابستان بسیار گرم و گرم تر از محیط اطراف خود می باشد و در زمستان نیز بسیار سرد و از لحاظ آسایش ناراحت کننده است و به کمک تکنولوژی مدرن و تحمل هزینه بسیار و ایجاد آلودگی و اثبات مزاحم سعی می‌کنیم شرایط محیطی را به شرایط آسایش نزدیک کنید.

در صورتی که به هر دلیلی این دستگاه‌ ها از کار بیفتد زندگی در چنین ساختمان هایی بسیار مشکل می شود.

جهت جلوگیری از مصرف بی رویه انرژی های فسیلی به آلوده شدن بیشتر هوای شهرها از بین رفتن فضای سبز و طبیعی و کاهش ضایعات جسمی و روحی در ارتباط با به‌کارگیری بیش از حد تکنولوژیک بهتر از مجدد در جهت استفاده از عوامل اقلیمی و برقرار نمودن ارتباط گسسته بین انسان و طبیعت تلاش شود و فقط در مواقعی که تمهیدات اقلیمی به تنهایی پاسخگوی نیازهای آسایشی نیست از تکنولوژی مدرن استفاده گردد.

هنرمندان ما به ویژه معماران معتقد بودند که تقدیر خوب به ابتکار بد ترجیح دارد و بدون هیچ تعصبی همیشه از پیشرفته ترین تکنیک های جهان از هر کجا و از هر کس که بود بهره می گرفتند. اما چنین نبود که هر پدیده‌ای را به همان گونه که هست بی هیچ کم و کاست بپذیرد و آنچه را که برای کشورشان مناسبی دانسته به گفته خودشان بر ساب می‌کردند.