خداوند متعال در قرآن کریم درباره فلسفه خلقت حضرت آدم علیه‌السلام مى فرماید: و اذ قال ربک للملائکه انى جاعل فى الاءرض خلیفه قالوا اءتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء و نحن نسبح بحمدک و نقدس لک قال انى اءعلم ما لاتعلمون و علم آدم الاءسماء کلها ثم عرضهم على الملائکه فقال اءنبئونى باءسماء هؤ لاء ان کنتم صادقین قالوا سبحانک لا علم لنا الا ما علمتنا انک اءنت العلیم الحکیم قال یا آدم اءنبئهم باءسمائهم فلما اءنباءهم باءسمائهم قال اءلم اءقل لکم انى اءعلم غیب السماوات و الاءرض و اءعلم ما تبدون و ما کنتم تکتمون

«به خاطر بیاورهنگامى را که پروردگارت به فرشتگان گفت: من در روى زمین جانشینى [نماینده اى] قرار خواهم داد. فرشتگان گفتند: [پروردگارا!] آیا کسى را در آن قرار مى دهى که فساد و خونریزى کند؟! [زیرا موجودات زمینى دیگر که قبل از این آدم وجود داشتند نیز به فساد و خونریزى آلوده شدند و اگر هدف از آفرینش ‍ این انسان عبادت است] ما تسبیح و حمد تو را به جا مى آوریم و تو را تقدیس مى کنیم.

پروردگار فرمود: من حقایقى را مى دانم که شما نمى دانید. سپس تمام علم اسماء [علم اسرار آفرینش و نامگذارى موجودات] را به آدم آموخت بعد آنها را به فرشتگان عرضه داشت و فرمود: اگر راست مى گویید اسامى اینها را به من خبر دهید! فرشتگان عرض کردند: منزهى تو! ما چیزى جز آنچه به ما تعلیم داده اى نمى دانیم، تو دانا و حکیمى. فرمود: اى آدم! آنان را از اسامى [و اسرار] این موجودات آگاه کن.

هنگامى که آنان را آگاه کرد، خداوند فرمود: آیا به شما نگفتم که من غیب آسمانها و زمین را مى دانم؟! و نیز مى دانم آنچه را شما آشکار مى کنید و آنچه را پنهان مى داشتید!»

خداوند پس از آفرینش آسمانها و زمین و ستارگان و فرشتگان و سایر موجودات، اراده کرد موجودى بیافریند که شایسته مقام خلافت الهى و نماینده او در زمین گردد، از این رو آدم را آفرید.

امام صادق علیه‌السلام در روایتى در اشاره به این مطلب فرموده که فرشتگان بعد از آگاهى از مقام آدم، دانستند که او و فرزندانش سزاوارترند که خلفاى الهى در روى زمین و حجت هاى او بر خلق باشند.